اشعار

طبیب جـان پیغـمبر که بود اُمِّ ابیـهـایـش            هنوز عقل بشر مات است در حل معمایش
خدا را خواستیم اول به حق فاطمه یعنی            حدیث قدسی لولاک اینجا خورده معنایش

پدر معراج را حس کرده اما خوب می‌داند            بلندش می‌کند گل بوسه بر دستان زهرایش
رسـول الله دارد دخــتـران دیـگـری امـا            فقط میگفت بر زهرا فدایش جان بابایش
بجز چشم علی باید که روی از خلق برگیرد            چرا که چشم‌ها را می‌زند خورشید سیمایش
جمال نوری‌اش در قبل خلقت زیر ساق عرش            خـدا را وجد می‌آورده با تهلـیل زیـبایش
ملک قبل از نظر بر وجهه نورانی‌اش هرگز            نـمی‌دانـست تـسبـیـح خـداونـد تعـالایـش
کسی که شوکت او شهره بر هفت آسمان باشد            بخوانیمش بشر یا انسیه یا آنکه حورایش؟
چه معراجی ست سقف خانه‌اش جبریل می‌دانست            که عرشی تر ندید از فرش زهرا چشم بینایش
و ما ادراک ما زهرا چه زهرایی که مجهول است            شبیه قـبر مخفی از نظرها قـدر والایش

ای بهـشت جـاودان، ای مـلیکـۀ جهان            ای گـل محـمدی، ای بـهـار بـی‌خـزان

بضعـة النـبـوتی، حُجَـةٌ عـلی الحُـجَـج            اسـم آسـمـانـی‌ات، سُبـحـۀ فـرشتـگـان

طاهـره،‌ مـطـهـره، عـالـمـه، مـعـلـمـه            وافیه، سماویه، حُرّه، حانـیه، حَـصان

ای حبـیبـۀ خـدا، ای عزیز مـصطـفی            لایق تو کیست کیست؟ جز امیرمؤمنان

هم بهشت مصطفی‌ست، آن نگاه غرق مهر            هم بهشت مرتضی‌ست، آن نگاه مهربان

وصله‌های چادرت، رشتۀ نجات خلق            بـوریـای خـانـه‌ات، سـرپــنـاه آسـمـان

ای سحابِ رحمت و مغفرت دعای تو            سجده‌های روشنت، چلچراغ عرشیان

ای قـنوت مستجاب، آفـتاب در حجاب            هر طرف نشانه‌ای‌ست، از تو ماه بی‌نشان

ای نـمـاز نـا تـمـام، ای قـیـام مـسـتـدام            خـطـبۀ تو با شکـوه، نـدبـۀ تو بی‌امان

ای رضایت خـدا، بـسته بر رضایـتت            وصف قهر و مهر تو، وصف دوزخ و جنان

آستـان رحـمتـت، نـور، روشـنـا، امـیـد            وسعت سخـاوتت، بی‌کـران و بی‌کران

از نسیم مهر تو، گل به گل شکفته است            لحظه لحظه آن به آن، غنچه غنچه باغ جان

پُر شده مشام شهـر، از شمـیم یـاس تو            از بهشت خانه‌ات، عطر « تنفقوا» وزان

دست خـالـی آمده، سـائـلی غـریب‌وار            آن یتـیم بی‌قـرار، این اسیـر نیـمـه‌جان

در بهار لطف تو، « یطعمونَ» داده گل            روزۀ سه روزه‌ات، بی‌نیاز از آب و نان

نور و قدر و هل أتی، فجر و کوثر و ضحی            لحـظه لحـظۀ تو را، آیـه آیه تـرجـمان

بیت‌های ما کجا؟ قدر و هـل أتی کجا؟            برتر از گـمان ما، ساحت تو همچـنان

در مدیح تو هنوز، واژه‌هـا چه ابتـرند            ای فراتر از سخن، ای رساتر از بیان

هویدا میشد از اسرار در عالم اگر شأنت           نه عالم بلکه میکرد عرش را زیر و زبر شأنت

خلایق را خدا در صبح محشر جمع خواهد کرد           به قدر سوزنی پیدا شود آنجا مگر شأنت

تو را بالاترین مخلـوق ها اُمِّ ابیها خواند           که اینگونه شود سنجیده بانو با پدر شأنت

عـلـی آمد به دنیا آینه دارت شود زهـرا           برابر باشد اینجا لا اقل با یک نفر شأنت

برایم جملۀ لولاک هم حرف بزرگی نیست           که آنجا هم بیان گشسته ست خیلی مختصر شأنت

رسول الله اعمالش همه عین عبادت بود           نشد حتی کمی با بوسه‌هایش بیشتر شأنت

چگونه من هزاران بیت در مدح تو بنویسم           خدا با آن خدائیش سه آیه گفته در شأنت

نای خوبان دو عالم از نوای فاطمه است           خلقت جن و بشر اصلا برای فاطمه است

مدح او از ما نیاید حق سروده وصف او           خط به خط آیات قران در ثنای فاطمه است

افتخـار مصطفی شد بـوسه بر دستان او           این نشان از شوکت و قدر و بهای فاطمه است

هرچه نعمت گشت نازل از سما سوی زمین           از عنایات علی و از عطای فاطمه است

ما اگـر مـانـدیم در خـیـل محـبـان عـلـی           لطف زهرا هست و تاثیر دعای فاطمه است

نام ما را جزو خدّامش اگر حک کرده‌اند           این هم از الطاف مخفی خدای فاطمه است

نسل در نـسلیـم سائل بر در میـخـانه‌اش           چشم ما بر دست های با سخای فاطمه است

همت ما در جهان جلب رضای مادر است           چون رضای حضرت حق در رضای فاطمه است

یک نخی از چادرش فردا قیامت می‌کند           روز محشر کار ما با بچه‌های فاطمه است

فاش می‌گـویم قـیامت کار ما بیچـارگـان           دست سالار شهیدان، سر جدای فاطمه است

وقتی هوای روضۀ ما باز مادری است            حال و هوای گریۀ ما جور دیگری است

وقـتـی کـه مـادر هـمـۀ مـاست فـاطـمـه            حسّی که بین ماست، همانا برادری است

مداح و روضه خوان و سخنران و چای ریز            کارِ تمام ما درِ این خـانه نـوکری است

شاهان روزگار به ما غـبطه می‌خورند            این نوکری خودش به خدا عین سروری است

این اشک ها نـشان دل بی قـرار مـاست            عالم بداند اینکه دل شیعه مـادری است

زهراست آن که وصف شکوهش نگفتنی است            زهراست آنکه شأنِ مقامش پیمبری است

زهـراست آن که اُمِّ ابیـهـای احـمد است            زهراست مادر همۀ ما، چه مادری است

زهراست آن که شیعه به او کرده اقـتدا            از لطف فاطمه است، اگر شیعه حیدری است

زهراست آنکه در ره حـیدر خـمیده شد            بگـذاشت سر به پای ولایت؛ شهیده شد

سلک عشاق، غیر خلوت نیست            خلوت ماست روضه، جلوت نیست

ما هـمیـن جـا تـوجّـه محـضیـم            احتیاجى به کنج عـزلت نیست

هـمـه هــسـتـنـد، انـبـیـا حـتــى            مجـلس آفـتـاب خـلـوت نـیست

لحظه‌اى اشک، لحظه‌اى شکریم            نعـمتى قـدّ شکـر نعـمت نیست

ما هـمـه قـنـبـریم، یک نـفـریـم            جمع ما وحدت است، کثرت نیست

گریه‌اى جمع کن که باید رفت            وقت خیلى کم است، فرصت نیست

دل به صحرا زدن تلاش من است            این جهان جاى استراحت نیست

آه و افـسوس میخورد هر شب            آنکه سفـره نشین هـیأت نیست

عـلت رحمت خـدا گـریـه ست            هرکجا گریه نیست، رحمت نیست

هر که نـاراحت از فـراق نشد            در لـیـالـى قـبـر راحت نیـست

خـون دل جاى خـون تن دادیم            شأن گریه کم از شهادت نیست

رنـج نابـرده گـنجـمـان بخـشید            لطف زهرا به شرط خدمت نیست

در عـبــادت عـبـودیـت بــایــد            طاعتى بهتر از اطاعت نیست

ما تو را بیـن خـواب هم دیـدیم            خواب عشاق خواب غفلت نیست

جنّت آنجـاست که شما هـستـید            جـنّـت بى شـما که جنّت نیست

همه سـرمـایه دار حُـبّ تـوأیـم            گـنـجـى انـدازۀ محـبـت نیـست

عـزّت بـی‌تـو را نمی‌خـواهـیم            عـزّت بی‌تـو غـیر ذلّـت نیست

حرف تو حجت است و غیر از تو            هیچ کس بر ائمه حجّت نیست

تـو اگـر خـانـه دار این بـیـتـى            خـانه دارى کم از نبوّت نیست

فقط نه اینکه تو از انبیاء سری زهرا            که با عـلـی و پـیـمبـر بـرابری زهـرا

تو اُمّ احمد و کلثوم و زینب و حسنین            اصالـتاً به امـامـان تـو مـادری زهـرا

بزرگ لفظ حـقیریست در بزرگی تان            ظـهـور و مـظـهـر الله اکـبـری زهـرا

صحـیفۀ تو که شد کاتـبـش امیـر کلام            گـواست مثـل پیـمبـر پـیمبـری زهـرا

قسم به لیلة الاسـری تو لیـلة الـقـدری            قسم به چشمۀ زمزم تو کوثـری زهرا

تو کـیـستی که شبـی در قـبـیـلۀ کـفـار            به نـور چـادرت اسـلام پروری زهرا

زمان فتنه که دستان مرتضی بسته است            تو ذوالفـقار سخنگوی حـیدری زهـرا

تو یک تنه، همه‌ای در مصاف با دشمن            تو کـفـو شیـر خـدایی، دلاوری زهـرا

درست آخـر دنیاست، اول حـشر است            اگر که دست به معجـر بیاوری زهرا

تا شما هستی نبی دلدار میخواهد چه کار           مرتضی با بودن تو یار میخواهد چه کار

مثل کوهی پشت مولا هستی و با این وجود           تـیغ بُـرّان حـیدر کـرّار میخواهد چه کار

تو خودت توحیدی و با بودنت روی زمین           نص قرآن راوی اسرار میخواهد چه کار

سازه‌های نُه فلک از رشته‌های چادرت           بعد تو این نُه فلک معمار میخواهد چه کار

در وجود تو خلاصه کرده هر چه داشته           سرالاسرار شما گـفـتار میخواهد چه کار

اُمّ عـیسی شد کـنـیز خـانـۀ تو زان سبب           منبعی از نور شد، انوار میخواهد چه کار

دار؛ ارزانیِّ آن خـرما فـروش رستگـار           کُشتۀ عشق تو چوب دار میخواهد چه کار

در کـنار مرتضی جنّت بـنا کـردی ولی           گرمی جنّت سرایت نار میخواهد چه کار

بی نام تو زهـرا گـره ای واشدنی نیست           هرگز نفـسی بی تو مسیحا شدنی نیست

بوسیدن دستان تو معـراج رسـول است           فـرزنـد کـسـی اُمّ ابـیـهـا شـدنـی نیـست

سلـمان که مسلـمان شدۀ دست نـبی بود           فهـمید که بی مهـر تو مـنّـا شدنی نیست

خورشید زیادی ست به هر جا که تو باشی           مانند تو هر زهره که زهرا شدنی نیست

از چشم تو تا عرش خدا فاصله ای نیست           بی عطر تو فردوس فریبا شدنی نیست

بـایـد کـه خــدا بـر قـلـمـم واژه گــذارد           چون جملۀ هم شأن تو پیدا شدنی نیست

تو منحـصراً بـانـی این چـرخ کـبـودی           در خلقت ما نقش تو حاشا شدنی نیست

وصف تو چنان است، که انشا شدنی نیست           هر چند نوشتـیم، به مـولا شـدنی نیست

مدح تو به قرآن مجید است، «به قرآن»           با شعر و غزل، وصف تو املا شدنی نیست

من «وحده ضمیرم» صفتم «هیچ وَ پوچ»است           این وحدۀ «من» جز درِ تو «ما» شدنی نیست

ظرف دل من کوچک و عشق تو بزرگ است           ظرفیت این عشق، به دل، جا شدنی نیست

دل مــــردۀ آلــــودۀ افــتـــاده ز پـــا را           غیر از نفس هوی تو احیا شدنی نیست

تعـظـیـم کـنم رو به ضریح ملکـوتی ت           جز خـانۀ تو گـردن من تا شدنی نیست

هرگـز تو نـگـفـتی به گـدای حـرم خود           این حاجت تو سخت بود، یا شدنی نیست

هر کس که تو ردّش بکنی، زشت ترین است           آنقـدر شود زشت، که زیبا شدنی نیست

هر کس که بخواهـد بـشود شیعۀ حـیـدر           بی مرحمت حضرت زهرا، شدنی نیست

شیـرینی عـشق تو بود شهـدِ عـسلگـون           تـلـخـیِّ بـدون تو، مـربّـا شـدنـی نیـست

ما شهره به دیوانگی و عشق و جنونیم           ماهیت این عشق، که حاشا شدنی نیست

مَن ماتَ عَـلی حُبّ عـلی، مـاتَ  شَهـیدا           بی تو بخـدا لفـظ « شَهـیدا» شدنی نیست

بـاد نـفـس تــیـغ تـو بـر هـر کـه وزیـده           تا روز قـیـامـت بـخـدا پـا شـدنی نیست

همه خوبانِ جهان عبد و غلامت زهرا            همه عـالـم شده دلبسته و رامت زهرا

هرکه دارد به جهان رتبه‌ای و منزلتی            میخورَد غبطه بر آن اوجِ مقامت زهرا

بی‌علی خلق نمی‌شد نبی و بی‌تو علی            لوح و کرسی و قلم خورده به نامت زهرا

هرکه دارد به دلش ذرّه‌ای از مهرِ تو را            داده جایش به جنان حق زِ کرامت زهرا

کوثرِ جانِ نبی...دختر و هم مـادرِ او            زوجه و حامی و هم مامِ امامت زهرا

نخی از چادر تو هر دو جهان ما را بَس            ای امـیـد دو سـرا شـافـعِ امت زهــرا

ردِّ پا بـر بدنت آتـش و سیـلی مسمـار            همه شد سهم تو در پـای امامت زهرا

می نـشینم وسط روضۀ روح افـزایت            تا کـمی یاد کـنـم از مـحـن عـظمـایت

اولـیـن آرزویـم هـسـت بـمــیـرم زیـر            پـرچـم مشـکی یا فـاطـمة الـزهـرایت

می رود فکر بهشت از سر آن عاشق که            گریه ها کرده و دارد به سرش سودایت

تو همان دخـتر پیغـمبر رحمت هستی            که به نـفـرین کسی وا نشده لب هایت

مهر تو فیض عظیمی است که روی منبر            سـال ها کرد سفـارش به هـمه بابـایت

اهل یثرب همه دیدند که هر روز سه بار            بر عـلی نـورفـشـانی بکـنـد سیـمـایت

بارها دید عـلـی حـال تو را بین نـماز            بـارها دیـد ورم کـرده سـراسـر پـایت

حاضری جـان بـدهـی زیر لگـدها اما            دست بسته، سوی مسجد نرود مولایت

بعد تو، هم سخن چاه شود در دل شب            شوهر خـسته دل غـم زده و تـنهـایـت

نبوّت ناتمام است و علی تنهاست بی‌زهرا           ولایت کشتی گم گشته در دریاست بی‌زهرا
چنان که بی‌علی زهرا ندارد کفو و همتایی           علی آری علی یکتای بی‌همتاست بی‌زهرا

به قدر قدر و کوثر می‌خورم سوگند نزد حق           که قدر قدر و کوثر هر دو ناپیداست بی‌زهرا
نه جنّت را نه کوثر را نه غلمان را نه حورا را           نه دنیا را نه عقبی را نخواهم خواست بی‌زهرا
مـبـادا نـاقـۀ او پا گـذارد دیر در محشر           که حتی انبیا را بانگ وانفساست بی‌زهرا
به آیات شفاعت می‌خورم سوگند در محشر           شفاعت را نه مفهوم است و نه معناست بی‌زهرا
به پیشانی اهل جنّت این مصراع بنوشته           که جنّت دوزخ رنج و عذاب ماست بی‌زهرا
مـحـبّـت آب داده لالـه‌هـای بــوسـتـانـش را
شـفاعت می‌کشد در حـشر ناز دوستانش را

محمد جان جان عالم و زهرا بود جانش           از آن می‌گفت ای جان پدر بادا به قربانش
زمین و آسمان مهمان سرا و میزبان زهرا           ملک در عرش و جن و انس در فرشند مهمانش
چگونه، کی، کجا از خلق آید وصف بانویی           که ذات حق ثناگو باشد و احمد ثنا خوانش
به قرآن می‌خورم سوگند بی‌جا نیست گر گویم           محمد خاتم پیغمبران زهـراست قـرآنش
اگر بی‌مهر او سلمان گذارد پای در محشر           مسلمان نیـستم بالله اگر خوانم مسلمانش
مناز اینقدر بر عیسای خود ای مادر عیسی           دو عیسی آفرین پرورده این مادر به دامانش
نه جن و انس و حوری و ملک گشتند مبهوتش           که علم کل امیرالمومنین گردیده حیرانش
ثناها گفته و خواندند در امکـان بسی او را
به جز آنکس که خلقش کرده نشناسد کسی او را

تو زهرایی تو زهرای محمد پروری زهرا           رسول الله را هم دختری، هم مادری زهرا
نـبی را پـارۀ تن روح مابین دو پهلـویی           امیرالمومنین را رکن و کفو و همسری زهرا
گواهی می‌دهم ای روح احمد هستی حیدر           که تو هم مصطفی، هم فاطمه، هم حیدری زهرا
گهی گویم امیرالمومنین برتر بود از تو           گهی بینم تو از او در جلالت برتری زهرا
تو والشمسی، تو واللیلی، تو والفجری، تو والعصری           تو نوری، هل اتایی و الضحایی کوثری زهرا
تو از مریم، تو از هاجر، تو از حوا، تو از ساره           نه، تو از انبیا جز احمد مرسل سری زهرا
امـیـد رحـمـة لـلـعـالـمـین محـبـوبۀ داور           پناه انبـیا در گیر و دار محـشری زهـرا
تو سـرِّ نـاشـنـاس ذات پـاک حـق تـعـالایـی
نمی‌دانـم که هـستی آنـقـدر دانم که زهـرایی

سلام الله ای جان محمد، بر تن و جانت           که پیغمبر کند تعظیم و بوسد همچون قرآنت
تویی آن سرمدی بحر و تویی آن احمدی کوثر           که جوشد تا قیامت گوهر عصمت ز دامانت
خدا خود بر محمد کرد ابلاغ سلامت را           محمد گـفت جانان منی جـانم به قربانت
تو از روز نخستین میزبان خلقتی زهرا           تمام آفـریـنـش تا صف حشرند مهـمانت
تویی انسیة الحورا، تویی حوراء الانسیه           همه در حیرتم حوریه خوانم یا که انسانت
تو نـوراللهی و نورٌ عـلیٰ نورند اولادت           تو الرحمانی و حق داده لؤلؤ داده مرجانت
نه تنها خواجۀ لولاک برخیزد به تعظیمت           که جبریل امین آرد سلام از حیِّ سبحانت
تو روحی، روح مابین دو پهلوی رسول استی
بتول استی، بتول استی، بتول استی، بتول استی

تو مام یازده عیسای عیسی آفرین استی           تو سرتا پا تـمام رحـمة لـلعـالـمین استی
تو از صبح ازل منصورۀ اهل سماواتی           تو تا شام ابد عرش الهی در زمین استی
امیرالمومنین دست خدا بود و یقین دارم           که تو یا فاطمه دست امیرالمومنین استی
علی حبل المتین باشد به قرآن حیِّ سرمد را           یقین دارم تو حبل محکم حبل المتین استی
شنیدم بعد احمد جبرئیلت هم سخن بودی           چه می‌گویم تو خود استاد جبریل امین استی
تو منصوره، تو صدیقه، تو راضیه، تو مرضیه           تو توحیدی، تو قرآنی، تو ایمانی، تو دین استی
تو هم روح الفؤاد استی، تو هم باب المراد استی           تو هم عین الحیات استی، تو هم حق الیقین استی
اگر چه در ثـنایت دُر فـشاندم یا گهـر سفـتم
تو بالاتر از آنی من به قـدر فهـم خود گـفـتم

قیامت روز قدر و اقتدار توست یا زهرا           عذاب و عفو هم در اختیار توست یا زهرا
شفاعت می‌کنی در حشر کل دوستانت را           کرامت تا ببخشی بی‌قرار توست یا زهرا
نه تنها آدم و نوح و خلیل و موسی و عیسی           رسول الله هم چشم انتظار توست یا زهرا
رها کردن، گرفتن، عفو کردن، حکم فرمودن           به تو تفویض از پروردگار توست یا زهرا
تو کوثر بودی و گشتی عطا بر احمد مرسل           که این سوره فقط در انحصار توست یا زهرا
تمام آفـرینش در مزارت گـشته گم آری           کجا از دیده‌ها پنهان مزار توست یا زهرا
میان دشمنان تنها حمایت از علی کردن           به دست و سینه مُهر افتخار توست یا زهرا
مدینه خواست از نفرین تو زیر و زبر گردد
فـداکاریت باعث شد که حیـدر زنده برگردد

تو در بیت ولایت شمع سوزان علی بودی           تو جانان محمد بودی و جان علی بودی
چگونه حرمتت پامال شد ای سورۀ کوثر           چرا نقش زمین گشتی تو قرآن علی بودی
علی حق داشت گر از هجر تو سرو قدش خم شد           تو سرو و باغ و بستان و گلستان علی بودی
نه در شام عروسی، نه ز صبح روز میلادت           تو پیش از خلقتت در عهد و پیمان علی بودی
تو تا رفتی علی تنهای تنها شد، که تو تنها           شریک درد و غم های فراوان علی بودی
تو با دست شکسته، دست حیدر بودی ای زهرا           تو با اشک پیاپی چشم گریان علی بودی
ندارد شیر حق بعد از تو همتایی و هم شأنی           تو همتای علی بودی و هم شان علی بودی
عـلـی مـی‌دیـد مـرآت الـهـی را بـه دیـدارت
چگونه پیش چشم او جسارت شد به رخسارت

شگفتا اهل دوزخ باغ رضوان را زدند آتش           شیاطین بیت ذات حیِّ سبحان را زدند آتش
الهی جسمشان در نار قهـر کـبریا سوزد           که هیزم جمع کرده کعبۀ جان را زدند آتش
به دین کردند با شمشیر دین از چار سو حمله           ز قرآن دم زدند و بیت قرآن را زدند آتش
گلی را که نبی پرورد با ضرب لگد چیدند           به غنچه حمله کردند و گلستان را زدند آتش
به قرآن می‌خورم سوگند سوزاندند قرآن را           به ایمان می‌خورم سوگند ایمان را زدند آتش
مسلمان نیستم گر کذب گویم، نامسلمانان           از این بیداد قلب هر مسلمان را زدند آتش
به ناموس الهی حمله ور گشتند نامردان           همان قومی که بیت شاه مردان را زدند آتش
نمی‌گـویم که تنها دخت احـمـد را زدند آنجا
محـمـد را، محـمـد را، محـمـد را زدنـد آنجـا

خدای من بهشت و شعله‌های نار یعنی چه؟           خطا کاران و بیت عصمت دادار یعنی چه؟
جسارت های دیو و صورت انسیة الحورا           گل بی‌خار و باغ وحی و نیش خار یعنی چه؟
نگـاه شیر حق و تـازیانه خوردن زهـرا           طناب خصم و دست حیدر کرار یعنی چه؟
امیرالمـومنین تـنها میان آن هـمه دشمن           یگانه حامیش بین در و دیوار یعنی چه؟
مگر نه سینۀ زهرا، بهشت مصطفی بودی           بهشت مصطفی و صدمۀ مسمار یعنی چه؟
فشار در، غلاف تیغ، قتل طفل شش ماهه           به ناموس الهی این چنین رفتار یعنی چه؟
مدینه زیر و رو شد از صدای نالۀ زهرا           خـدایا بی‌تفـاوت بودن انصار یعنی چه؟
نه تنها سوخـتـند از آتش کـین بیت مـولا را
مسلمانان به پیـغـمـبر قـسم کـشتـند زهـرا را

تو طوبای علی بودی، چرا بشکست پهلویت           تو مرآت خدا بودی، چرا شد نیلگون رویت
تو روح مصطفی بودی، چرا پشت در افتادی           تو دست مرتضی بودی، چرا بشکست بازویت
خدیجه کو که گیرد در بغل چون جان شیرینت           محمد کو که در بر گیرد و چون گل کند بویت
اگرچه در پس در، حبس شد در سینه فریادت           صدای یا علی سر می‌کشید از تار هر مویت
تو با دست شکسته لب گشودی تا کنی نفرین           امیرالمومنین با دست بسته شد دعاگویت
مصیبت های تو از آسمان ها بود سنگین تر           که در سن جوانی این چنین خم گشت زانویت
چرا در هم شکستی ای محمد در قد و قامت           چه با مهر رخت شد ای قمر شرمنده از رویت
چه شد با تو چه پیش آمد که با آن صبر بسیارت
طلب کردی هماره مرگ خود از حیِّ دادارت

تو در راه امیرالمومنین خود را فدا کردی           تو با ایثار جان حق ولایت را ادا کردی
تو بر حفظ علی با طفل معصومت سپر گشتی           تو حتی بین دشمن چار کودک را رها کردی
تو زینب داشتی ای بانوی خلقت چه پیش آمد           که چون نقش زمین گشتی کنیزت را صدا کردی
مدال روی بازویت گواهی می‌دهد آری           که جان دادی طناب از دست حبل الله وا کردی
تو از دور علی، روبه صفت ها را پراکندی           تو در یک شهر دشمن، یاریِ شیر خدا کردی
تو برگرداندی از مسجد امامت را سوی خانه           تو دخـتر تربیت بهر قـیام کـربلا کردی
تو با نطق رسایت خطبه خواندی از علی گفتی           تو ما را با علی تا صبح محشر آشنا کردی
ولایت زنده از نطـق رسای توست یا زهرا
غـدیـر دوم ما خـطـبه‌هـای توست یـا زهـرا

سلام ما به سوز و گریه و تاب و تبت مادر           سلام مرغ شب بر ذکر یا رب، یا ربت مادر
سلام ما به پایـان غـروب درد انگـیزت           سلام ما به غسل و کفن و تشییع شبت مادر
سلام ما به غمهایی که کردی از علی پنهان           سلام ما به اشک بی‌صدای زینبت مادر
سلام ما به آن آخر نگاه و آخرین ذکرت           که وقت دادن جان، گشت جاری بر لبت مادر
سـلام ما سـلام ما سـلام ما بـر آن بـانـو           که درس عصمت و ایمان گرفت از مکتبت مادر
سلام ما به فرزندان پاکت تا صف محشر           که تو خود آسمان استی و آنان کوکبت مادر
سلامی پاک همچون آیۀ تطهـیر از میثم           به سبطین و دو دخت و شوهر و اُم و ابت مادر
به هر جا رو کنم شهر و دیار توست یا زهرا
دل هر شیعه تا محـشر مزار توست یا زهرا

تـمام عـمـر ز داغـت گـریـستم زهـرا            خدا گواست که با گریه زیـستم زهـرا

به انزوای غـریبانۀ عـلی شب و روز            چو شمع سوخته جانی گـریستم زهرا

توئی که عزّت و نامی مرا عطا کردی            وگـرنه بـی تو ندانم که کـیستـم زهـرا

نه عاشقم که بگویم مدینه عشق من است            نه رهروم به طریق تو چـیستم زهـرا

ز پـا فکـنده مرا بار معـصیت امروز            چگـونه پیـش تو فـردا بـایـستـم زهـرا

قـبول می‌کنی اکـنون بخـوانمت مـادر            اگرچه آنچه که خواهی تو نیستم زهرا

بگیر دست وفـائی خسته را در حـشر            که بر حسین تو عمری گریستم زهرا

کیست آن نور که شد آینه گردان، ماهش           یازده صورت منـظـوم خـدا هـمـراهش

سوره‌ای بود که از سوی خـدا نازل شد           آسـمـان گـم شـده در نـقـطـۀ بـسم الله ش

محکماتی ست بر آیات خـدا تـشبـیـهـش           عادیاتی ست که شد فتح و ظفر اشباهش

علی آن دَهـر و دُخـان واقـعـۀ هـورایی           هـدیـه‌ای بود به زهـرا و رسـول الله ش

با ترک خـوردگی کعـبـه مُعـیّـن گـردید           که خـداوند از اوّل شده خاطر خـواهش

حَبّذا خانه که شد حضرت زهـرا جانش           حَـبّذا خـانه که شد ساقـی کـوثـر شاهش

شرح «یوفونَ...»و تفسیر«کِسا» در شأنش           سـورۀ کـوثـر و آیـاتِ کـم و کـوتـاهـش

غربت فـاطمه از چـادر خـاکی پیداست           لـرزه افـتاده چنان عـرش خـدا از آهش

فاطمه بغض علی بود و شکست اندر چاه           فـاطـمـه جـان عـلـی بود و دل آگـاهـش

یک نفـر مانده که تفـسیر کند دردش را           یک نفر مانده که سر باز کند از چاهش

دو چشم رازو نیازت همیشه در سحرند            ستاره های سحر از تو آبـرو بخرند

بنام رازق نان و رطب: ملائکه هم            نشسته اند که از سفـرۀ تو نان ببرند

دعای خیر تو پشت تمام انسانهاست            کبوتران دعایت هـمیشه در سفـرند

بگو که در برِ تو آیـنه عـلـم نکـنـند            تـمام آیـنـه ها در بَـرِ تو بـی هـنـرند

چگونه مردم دنیا تو را که می تابی            از آسمان بکشند و به کنج خانه برند

نه! شک نکن! که برای شکستن یاست            میان شعـلۀ در با غـلاف منـتظـرند

هستی بـنا شد از ازل تنها برای فـاطمه           جـان تمام شیعـیـان گردد فـدای فـاطـمه

زهرا بماند فضه‌اش حاجات ما را می‌دهد           باب شفاعت شد به پا اصلا برای فاطمه

چرخ فلک در چرخش از چرخیدن تسبیح او           انس و ملک محتاج بر خاک عبای فاطمه

در مجلسش شور و نوا تا عرش اعلی می‌رود           دارُالـشفـای ما بُـوَد بیـتُ العـزای فاطمه

روز تولد نذر او کرده مرا چون مادرم           در هر مکان با هر زبان گویم ثنای فاطمه

در بین قبرم تا ملک این سینه را بو می‌کند           گوید که صاحب دارد و باشد گدای فاطمه

سِلـمٌ لِمن سالَـمَکم، حَـربٌ لِـمن حارَبَکم           مبنای حُبّ و بغض من باشد ولای فاطمه

از چرخش دستاس او روزیِّ به ما هم می‌رسد           رزق زمین و آسمان هست از عطای فاطمه

صحرای محشر هرکسی تحت لوایی می‌رود           مـأمن برای انـبـیـا بـاشد لـوای فـاطـمـه

زهرا ست دختری كه پدر را چو مادر ست            زهراست سوره‌ای كه مُسمّا به كوثر ست

زهراست بضعه‌ای كه رضایش رضای حق            از خـشم او خـدای مـدبِّـر مكـدّر سـت

پیغمبری مگر به دوتا معجز آوری ست؟!            او نیز فضّه‌اش به خدا معجز آور ست

هـمتا نداشـت فـاطـمـه، یـا ایّهـا الأنـام            كفوش به عالمین فقط شخص حیدر ست

افسـوس در تهاجم طوفان غـم شكست            آن سینه‌ای كه مخزن اسرار داور ست

دیـروز جـمع سـالم بیـت نـبـوّت و ...            امروز جمع سرخ و كبودِ مكسَّر ست

دنـیـا نـداشت حـوصـلـۀ فـهـم شـأن او            درك مقام واقعی‌اش روز محشر ست

گر علی دل، قرار او زهراست            ور علی گل، بهار او زهراست

او که خود فخر خلقت است به حق            مـایـۀ افــتـخـار او زهـراسـت

جـلـوه‌گـاه خـداسـت خـود، امـا            جـلـوۀ کـردگـار او زهـراسـت

ذوالفـقـارش اگر عـدوکُـش شد            جـوهرِ ذوالفـقـار او زهراست

در عـلـی می‌توان خـدا را دید            ز آنکه آیـیـنـه‌دار او زهراست

او نــدارد بـه دار دنـیـا مِـهــر            تا که دار و ندارِ او زهـراست

سیر، از سِیْرِ باغ و گلزارست            گل و باغ و بهار او زهراست

خـود مـیـان بـهـشت مـی‌بـیـنـد            تا به خـانه کـنار او زهـراست

حـتی بهـشت بی تو معطـر نمی‌شود            خورشید و ماه بی تو منوّر نمی‌شود

بی بی! اگر که روز قـیامت نیـامدی            این را بدان بدون تو محشر نمی‌شود

عـالـم اگـر بـرای دل من دعا کـنـند            قـطعـاً دعـای ویـژه مـادر نـمی‌شود

کوثر تویی و شیر خدا ساقی شماست            حتی عـلی بدون تو حـیـدر نمی‌شود

این در کتاب شیعه و سنی نوشته است            بی خود مقام فـاطمه کـوثر نمی‌شود

صدها هزار ضربه شمشیر و تیر و سنگ            با ضرب دست کوچه برابر نمی‌شود

آثار سوختن پس در جای زخم میخ            با کار خانه فـاطـمه بهـتـر نمی‌شود

بدتر از این همه به خدا زخم بستر است            این تن دگر برای تو پیکر نمی‌شود